PNF to torowanie sprawności układu nerwowo-mięśniowego poprzez stymulowanie proprioceptorów i eksteroceptorów ciała. To filozofia pracy umożliwiająca optymalne odtworzenie funkcji motorycznej pacjenta, przy wykorzystaniu receptorów jego ciała. Jest to pozytywne nastawienie do pacjenta i jego problemu (positive approach), globalna obserwacja pacjenta, intensywny trening (sumowanie bodźców, irradiacja – wywoływanie napięć w oddali), mobilizacja rezerw (częste zmiany pozycji wyjściowych, zmiana normalnej kolejności ruchu, zadania domowe), myślenie funkcjonalne (nauka czynności dnia codziennego prowadzona zgodnie z zasadami nauczania motorycznego), uzyskanie odpowiedzi na każdy bodziec, bezbolesna praca z pacjentem. Zasady główne opierają się na warsztacie pracy terapeuty, umożliwiającym optymalną, celową i wszechstronną stymulację ośrodkowego układu nerwowego pacjenta, ukierunkowaną na odtworzenie bądź poprawę zaburzonej funkcji. Zasady główne dzielą się na następujące: bodźce manualne: chwyt lumbrykalny, bodźce wzrokowe: system przygotowujący do ruchu, aktywizacja motoryki dowolnej, kontrola zwrotna, bodźce werbalne: stymulacja, regulacja układu ruchu, rodzaje poleceń ruchowych, bodźce rozciągające: trójpłaszczyznowe wydłużanie mięśni, krótkie/długie rozciąganie, optymalny opór: rekrutacja jednostek motorycznych, rodzaje oporu, wzorce ruchowe, timming: normalna kolejność ruchu – ruch generowany w odpowiedni sposób, timing for emphasis: zmiana normalnej kolejności ruchu – podkreślenie słabej komponenty i jej modyfikacja, mechanika ciała terapeuty: przenoszenie z jednej nogi na drugą, trakcja/aproksymacja (kompresja nacisk osiowy), irradiacja – wzmocnienie, sumowanie bodźców – czasowe, przestrzenne. Chcąc wykorzystać zjawisko plastyczności układu nerwowego należy zgodnie z założeniami metody PNF - w pełni zaktywizować receptory narządu ruchu. Cel ten osiąga się poprzez: zastosowanie tzw. wzorców ruchowych, wykonywanie wzorców ruchu zawsze w płaszczyznach skośnych (diagonalnych), zaakcentowanie w płaszczyźnie skośnej elementu rotacji. Metoda PNF wskazana jest w leczeniu uszkodzeń nerwów obwodowych, np. porażenie nerwu promieniowego lub strzałkowego, w chorobach układu nerwowego ośrodkowego: ataksja, stwardnienie rozsiane, niedowład mózgowy, choroby rdzenia kręgowego włącznie z lekkim niedowładem, niedowład czterech kończyn na skutek urazów, guzów, zapalenia i chorób zwyrodnieniowych, w traumatologii: po złamaniach (leczonych zachowawczo lub operacyjnie), uszkodzeniach mięśni, ścięgien, więzadeł, uszkodzeniach sportowych, amputacjach, atrofiach mięśni, przykurczach stawów po unieruchomieniu, w ortopedii: po operacjach kręgosłupa, chorobie Bechterewa, chorobie zwyrodnieniowej kręgosłupa i stawów kończyn.
Przeciwwskazania: ciężkie choroby serca, np. po zawale serca, nowotwory złośliwe z przerzutami, gorączka, w wypadku złamań podczas ćwiczeń pamiętać o stosunku ramion dźwigni, tzn. nie stosować oporu w miejscu dalszym od złamania.
Z A P R A S Z A M Y